Arcydzieła włoskiej powojennej kinematografii

Cztery filmy ze śmietanką włoskiego kina: Anną Magnani, Luchino Viscontim, Marcello Mastroiannim i wielu innych. Ostatnie momenty neorealizmu, zapierające dech w piersiach, czarno-białe zdjęcia. Te obrazy są fundamentem włoskiego kina politycznego i zaangażowanego społecznie, jednoznacznie antyfaszystowskiego i posługującego się satyrą oraz szyderstwem.